کائوناشی سرگردان

موهایت آشیانه‌ایست برای این پرنده باران خورده؛

دستانت مأمنی‌است برای این قلب ترک برداشته؛

چشمانت، آه چشمانت، چشمانت، چشمانت...

که چشمانت بوسه‌گاه من است.

چشمانت آرامگاه من است.

بگذار تا در نگاهت بمیرم و بمیرانم هر آن کس را که جز من، به نگاهی از تو دل می‌بازد.